Είδα μια φωτογραφία του κι ομολογώ ότι στεναχωρήθηκα. Από την Ιαπωνία όπου βρέθηκε για να κολλήσει τα τελευταία ένσημα, ο Φερνάντο Τόρες ανακοίνωσε το αντίο του στο ποδόσφαιρο σκουπίζοντας τα βουρκωμένα μάτια του: τα δάκρια δεν του ταιριάζουν. Αν υπάρχει κάποιος που πρέπει πάντα να χαμογελάει είναι αυτός: ο «Νίνιο», όπως τον λένε οι Ισπανοί – το «παιδάκι», ο «πιτσιρίκος», το μεταφράζω κάπως αυθαίρετα. Ο τελευταίος ίσως κυνηγός του καιρού μας, που με την απόδοσή του έκρινε ένα τίτλο: το πανευρωπαϊκό του 2008. Από εκεί κι έπειτα τη διαφορά στα μεγάλα τουρνουά την κάνουν οι μεγάλοι χαφ και οι μεγάλες άμυνες.  

Τα είχε δει όλα

Το 2008 δεν υπάρχει ακόμα η Μπαρτσελόνα του Πεπ Γκουαρντιόλα και η Ρεάλ Μαδρίτης δεν κάνει περιπάτους στο Τσάμπιονς λιγκ. Οι Ισπανοί έρχονται από δυο αποτυχίες: στο Πανευρωπαϊκό του 2004 έχουν αποκλειστεί στον όμιλο και στο μουντιάλ του 2006 τα μαζεύουν και φεύγουν νωρίς απογοητεύοντας όσους πίστευαν ότι είναι έτοιμοι για κάτι σπουδαίο. Πάνε στα τελικά του Πανευρωπαϊκού με προπονητή  τον Αραγκονιές που οι Ισπανοί το αποκαλούν «ο άγιος της Ορταλέτσα», κυρίως γιατί γύρισε από τον άλλο κόσμο το 1986 όταν κι αναστήθηκε. Τότε είχε πάθει ένα βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο – όλοι τον είχαν ξεγράψει. Γύρισε σχεδόν δύο χρόνια αργότερα, ανέλαβε την αγαπημένη του Ατλέτικο Μαδρίτης που τον εμπιστεύθηκε και κέρδισε μαζί της ένα κύπελλο το 1991. Από τότε ο κόσμος στην Ισπανία τον ήθελε στην Εθνική ομάδα. Ο κόσμος καταλάβαινε ότι η συγκεκριμένη ομάδα για να ξεπεράσει την παραδοσιακή της ηττοπάθεια και να κάνει αυτό το βήμα παραπάνω χρειάζονταν κάποιον που να μπορεί να δουλέψει πάνω στην ψυχολογία των παικτών, αλλά και να κάνει σκληρές επιλογές: ο Αραγκονιές, που τα είχε δει όλα. ήταν σίγουρα ένας τέτοιος τύπος.

Ο Αραγκονιές κάνει με το καλημέρα δυο κινήσεις που προκαλούν ένα σωρό συζητήσεις. Αποκλείει από την αποστολή τον μεγάλο Ραούλ (κάτι που έμοιαζε τότε απίθανο) και στο ματς της πρεμιέρας στο Euro βγάζει από το γήπεδο τον Φερνάντο Τόρες μόλις στο 53΄: ο Τόρες γκρινιάζει, μουρμουράει, θυμώνει. Ο Αραγκονιές αποκλείοντας τον άσο της Ρεάλ Μαδρίτης έστειλε στο γκρουπ το μήνυμα ότι πρέπει να φέρουν την αποστολή σε πέρας καλοί στρατιώτες κι όχι πριμαντόνες. Αντικαθιστώντας τον Τόρες, από την άλλη, παίζει με τα νεύρα του: θέλει να τον ωριμάσει σε παγκόσμια τηλεοπτική μετάδοση. Βλέποντας τον να θυμώνει τον κάνει αλλαγή και στον προημιτελικό με την Ιταλία!  Θυμάμαι το ματς σαν τώρα: οι Ισπανοί μου λέγανε ότι επιτέλους απέκλεισαν τους Ιταλούς, αλλά χάσανε το τρόπαιο «γιατί από τα νεύρα του ο Τόρες δεν θα ξαναπαίξει». Τον Αραγκονιές οι Ισπανοί δημοσιογράφοι τον φωνάζανε «παππού» - αλλά ο παππούς αποδείχτηκε πως, όπως κάθε παππούς, ξέρει από πιτσιρίκια.

Ρεκόρ χωρίς τέλος

Ο Αραγκονιές προσπαθούσε να φτιάξει χαρακτήρες, γνωρίζοντας ότι για να κερδίσει κάτι η ταλαντούχα αλλά ηττοπαθέστατη Ισπανία έπρεπε το εγώ των προικισμένων, αλλά καλομαθημένων ποδοσφαιριστών της να ατσαλωθεί: πρώτα από όλα να ατσαλωθεί ο Τόρες που τότε κλήθηκε για πρώτη φορά να δώσει σοβαρές εξετάσεις στα θέλω ενός προπονητή – κάτι που δεν περίμενε. Βασικός στην Ατλέτικο Μαδρίτης από τα 18 του και αρχηγός της στα 19 του. Στα 23 του κάνει μεταγραφή στη Λίβερπουλ και καταρρίπτει τρία ρεκόρ σε ένα χρόνο: γίνεται ο ξένος παίκτης που έχει πετύχει τα περισσότερα γκολ στην ιστορία στον πρώτο του χρόνο (συνολικά 33), ο πρώτος κυνηγός της Λίβερπουλ που στα χρόνια της Πρέμιερ λιγκ περνά τα 30 γκολ, ο πρώτος που σκοράρει σε οκτώ συνεχόμενα ματς. Με το καλημέρα σβήνει τα ρεκόρ του Μάικλ Οουεν, σκοράρει περισσότερο από τον Ιαν Ρας, αμφισβητεί την κυριαρχία του Ρουντ Φαν Νίστελ Ρόι στο νησί, συζητιέται σχεδόν όσο και ο Κριστιάνο Ρονάλντο: και στο τέλος εκείνης της καταπληκτικής χρονιάς πρέπει να αποδείξει στον γερό Αραγκονιές ότι αξίζει την φανέλα του βασικού στην Εθνική Ισπανίας. Και παρά τα νεύρα του το κάνει. Ο τελικός κόντρα στους Γερμανούς έπρεπε να ήταν η μεγάλη βραδιά του Φερνάντο Τόρες κι έτσι συνέβη. Ο Τόρες είναι απόλαυση. Ντριπλάρει, επιταχύνει, στριφογυρίζει με τη μπάλα στα πόδια, σκοράρει.

Το 2008 το νέο ισπανικό ποδόσφαιρο είχε το πρόσωπο του τότε άσου της Λίβερπουλ: η καριέρα του Τόρες ήταν η απόδειξη του πόσο έχει αλλάξει το ποδόσφαιρο των νέων πρωταθλητών Ευρώπης. Δέκα χρόνια πριν ο Τόρες θα πήγαινε στη Ρεάλ Μαδρίτης ή στη Μπαρτσελόνα. Θα γίνονταν το μεγάλο είδωλο των μεν και θα τον μισούσαν οι δε. Θα σταύρωνε τα χέρια στη μέση στην κορυφή της επίθεσης και θα χειρονομούσε, θα έπαιζε μόνο όταν του δίνανε τη μπάλα. Δε θα κυνηγούσε καμιά κάθετη πάσα, θα είχε λόγο για το ποιος πρέπει να είναι ο συμπαίκτης του στην κορυφή της επίθεσης και δε θα άντεχε δευτερόλεπτο μακριά από την Ισπανία χωρίς παέγια και τάπας. Θα έβλεπε την εθνική ως αγγαρεία και κάποια στιγμή θα μας έλεγε ότι η ομάδα του είναι ο σύλλογος που τον πληρώνει και που τον αγαπάει. Στα τελικά του Euro θα τσακωνόταν με τον προπονητή του – μπορεί και στα τελικά να μην πήγαινε καν: αλλά το 2008 αυτός ήταν εκεί για να δώσει στους Ισπανούς ένα τίτλο καταθέτοντας στο γήπεδο το πιο σπάνιο είδος σιγουριάς: το είδος της σιγουριάς που έχουν οι άνθρωποι που πρόκοψαν μακριά από τη χώρα τους.         

Η τύχη των Ισπανών

Ο Τόρες έφυγε από την Ατλέτικο και πήγε στη Λίβερπουλ και κάνοντας το δεν απέκτησε μόνο πολύτιμες εμπειρίες στην Πρέμιερ λιγκ, αλλά κι ένα βλέμμα κοσμοπολίτη – βλέμμα σπάνιο για τους ερωτευμένους με τη χώρα τους Ισπανούς ποδοσφαιριστές. Το 2008 ήταν ο καλύτερος ίσως Ευρωπαίος φορ καθώς συνδύαζε λατινικό τσαγανό και βρετανική αντίληψη για το ποδόσφαιρο μαζί με μια κοσμοπολίτικη άνεση. Θύμωνε όταν γινόταν αλλαγή, αλλά πάνω στους δικούς του θυμούς ο Αραγονιές έπλασε την τύχη του. Λάθος: την τύχη των Ισπανών.

Εκείνο ήταν το μοναδικό τουρνουά που έκρινε ο σπουδαίος αυτός φορ, που ήταν πάντα ο φορ των Ισπανών σε όλες τους τις επιτυχίες, χωρίς όμως ποτέ να κάνει ανάλογα σπουδαία πράγματα. Μετά το 2011 κάπου χάθηκε. Η μεταγραφή του στην Τσέλσι τον βάρυνε με άγχος, το πέρασμά του από την Μίλαν δεν είχε τίποτα το σπουδαίο, η επιστροφή του στην Ατλέτικο του έδωσε τη δυνατότητα τουλάχιστον να χαρεί τα τελευταία του χρόνια: 27 γκολ σε τρία χρόνια, όταν έρχεσαι από τον πάγκο, δεν είναι και λίγα. Παντρεμένος με μια γυναίκα που τη γνώρισε όταν ήταν 8 (!) χρονών, πατέρας τριών παιδιών, γελαστός και χαρούμενος, αποχωρεί με την βεβαιότητα ότι το 2008 άλλαξε την ιστορία του ποδοσφαίρου. Ισως γιατί για μια και μοναδική στιγμή στην καριέρα του θέλησε να δείξει ότι είναι άντρας κι όχι ένας πιτσιρίκος που έπαιξε τρομερό ποδόσφαιρο για να μην μεγαλώσει ποτέ…